Identiteit: Baken in de Kosmopolitische Wereld

De grote gebeurtenissen na de val van de Berlijnse muur en de daarop volgende val van de Sovjet Unie zorgden voor een nieuwe geopolitieke orde. Het einde van deze periode van Koude oorlog zorgde voor een herdefiniëring van de geopolitieke relaties. Dit leidde tot een meer algemene evolutie in gedachten en gebruiken. Binnen sociale en politieke relaties – met name op internationaal niveau – zien we een nieuwe levensbeschouwing die problemen met de staat en samenleving geheel anders benaderd dan haar historische voorgangers. Deze nieuwe ontwikkelingen beschrijft men weleens als “de beschaving van internationale politiek.” 

De laatste decennia ziet men deze internationale gemeenschap echter steeds meer en meer vorm krijgen door permanente oorlogen en conflicten. Hoewel het verdwijnen van de oude orde meer problemen oplevert dan het oplost, lijkt het niet langer te stoppen te zijn. Dit komt niet enkel door het internationale systeem maar eveneens door een meer algemene en meer overtuigende evolutie. In deze tijd erkent men niet langer een sociaal of politiek dogma; de grote collectieve doelen die gebaseerd zijn op symbolische mythes (zoals bijvoorbeeld “het vaderland” of “het proletariaat”). Men focust zichzelf eerder op beperkte delen van de menselijke aard die enkel gerelateerd zijn aan individueel gedrag zoals welvaart, hedonisme en de ontwikkeling van de individuele persoonlijkheid. Dit laatste heeft natuurlijk ook grote voordelen, zoals een groter bewustzijn over het ecosysteem, erkenning van de nood van de zwakkeren en het afwijzen van imperialisme om maar wat voorbeelden te noemen. 

De andere kant van de munt is echter de complete leegte van deze postmoderne tijd. Dit proces valt samen met de internationalisatie van de economie en de globalisering van culturen. Dit resulteert in een mondiale adoptie van het overwinnende culturele model; het hedonistische Amerikaanse model dat uit de rijkste en meest welvarende samenleving is ontsproten. Dit leidt tot een kosmopolitische homogeniteit die feitelijk leeg, vals en kunstmatig is. Het resultaat is een wereld die wordt gereduceerd tot een gigantische markt die bij elkaar wordt gehouden door de beweging van goederen, diensten en kapitaal. Het wordt cultureel gestandaardiseerd als een product van de Anglo-Saksische cultuurindustrie die ons de waarden van de consumentenmaatschappij oplegt. 

Deze verschuiving is een onomkeerbaar historisch proces dat net zo een grote invloed zal hebben als de industriële revolutie van de 19de eeuw. Het tegenovergestelde kunnen we echter zeggen over de onderdrukking van onze gehele planeet door een ideologie die economie als het enige fundament voor het menselijke welzijn ziet. Een ideologie die culturele en etnische verschillen enkel ziet als onbetekenende en bizarre afwijkingen van de mondiale sociale “normaliteit”. Deze verschillen zijn echter de meest grote en krachtige obstakels voor het opdringen van deze internationalistische en economische ideologie die de wereld naar haar eigen voorkeur wilt vormen. 

Culturele eigenheid is etnisch van karakter en moet benaderd worden in de context van een georganiseerde oppositie tegen internationalisme, globalisering en universele standaardisatie. Het antropologische en biologische component van etniciteit is hierbij van secundair belang omdat dit grotendeels irrelevant is bij sociale interactie tussen mensen. Van primair belang is het gevoel van etnische verwantschap, een identiteit die correspondeert met een specifieke cultuur en een gedeelde taal, normen en waarden binnen leden van een bepaalde etnische groep. Deze etnische dimensie binnen een mondiale samenleving zorgt voor een “bron van identiteit”. Dat is een mechanisme van identiteit dat zich baseert op de culturele en linguïstische afkomst. Etnische afkomst is dan ook de ultieme vorm van algemene interpersoonlijke solidariteit en de meest “gemeenschappelijke” soort. 

Het wortelen van het individu binnen een “gemeenschappelijke” omgeving die zich karakteriseert door sterke linguïstische en culturele banden is het meest succesvolle tegengif tegen de atomische en individualistische “anomie” samenlevingen die voortkomen uit het moderne internationalistische systeem. De atomische mens is verdwaald in een immense sociale omgeving en wordt blootgesteld aan een onophoudelijke stroom van informatie. Hij is steeds minder in staat om zijn eigen lot te bepalen en blijft gemanipuleerd worden door hen die de absolute macht hebben; diegene die de stroom informatie onophoudelijk doen circuleren. 

De gemeenschappelijke banden die samen gaan met onze etnische afkomst klagen al deze aspecten van de mondiale samenleving aan. Het stelt mensen in staat om weer in contact te komen met de realiteit, voorbij de bemiddelende sluier van wereldwijde informatievoorziening die zichzelf in stand houdt. Het minimaliseert de beslissende invloed van vreemde machten binnen de etnische gemeenschap en staat het toe dat er meer participatie van het individu zal plaats vinden binnen de processen van collectieve wil. Een etnische opleving, het terug eigenen van eigen identiteit door etnische groepen, het terug vinden van de wortels van volkeren, zijn het meest krachtige wapen tegen de mondiale nivellering die er momenteel plaats vindt. Een machtig wapen tegen het onophoudelijke vernietigen van verschil en tegen de grijze smeltpot die de moderne mondiale samenleving aan het worden is. 

Vertegenwoordigt de Occupy beweging de 99% nog?

Sinds de economische crisis van 2008 zijn er woelige en onzekere tijden aangebroken. Het is inmiddels 2011 en revolutie lijkt in de lucht te hangen, de mensen pikken het niet meer. In het Midden-Oosten brak de Arabische lente uit en in Spanje kwamen de Indignados in opstand met hun 15 mei beweging. Dit vond navolging met het ontstaan van de inmiddels bekende Occupy beweging die in Wallstreet wortelde maar al snel wereldwijde navolging kreeg.

We kunnen met recht stellen dat de Occupy beweging zich onderscheidt van de meer traditionele politieke bewegingen. Vernieuwend is dat deze beweging claimt te bestaan uit gewone mensen, de symbolische “99 %”, met verschillende politieke meningen van links tot rechts, religieus en atheïstisch, progressief en conservatief; allen verenigen zich omdat zij zich zorgen maken om de politieke, sociale en economische toestand waar wij ons allen in bevinden. Het is een beweging die zich in de democratische traditie van openbare volksbijeenkomsten plaatst en doormiddel van protesten en bezettingen haar ongenoegen over het systeem (de 1%) uit.

Er kwamen echter al snel praktische problemen met betrekking tot de Occupy strategie aan het licht. Sommige Occupy kampen trokken grote aantallen lokale daklozen en drugsverslaafden aan. De onmacht (en onwil) van sommige van de initiatiefnemers om deze mensen te weren leidt met enige regelmaat tot wangedrag, agressie en geweld. Dat dit een grote aanslag is op de beeldvorming en publieke opinie rondom de Occupy protesten mag duidelijk zijn. Als gevolg hiervan komen de Occupy kampen onder druk te staan om ontruimt te worden door pressie vanuit de politiek, gemeente, politie en lokale ondernemers die overlast zouden ondervinden.

Zoals iedere beweging zonder duidelijk geformuleerde politieke doelstelling en een brede achterban wordt deze een gewild doelwit voor allerhande sektarische groepen die proberen hun eigen agenda aan Occupy op te leggen. Vakbonden, politieke partijen en maatschappelijke organisaties proberen allen hun graantje mee te pikken van de Occupy beweging. Dit heeft ertoe geleid dat de Occupy beweging een steeds meer uitgesproken links karakter lijkt te krijgen. Uiteraard draagt ook het feit dat vooral diegenen die de organisatiegraad en tijd hebben om de Occupy kampen op te zetten uit het linkse actiewezen afkomstig zijn hieraan bij. Desalniettemin moeten we hun inzet en volhardendheid bewonderen.

Inmiddels zaaien sektarische groepen politieke verdeeldheid binnen het Occupy kamp. Zoals we zelf nog recent in de praktijk en op sociale media hebben kunnen ondervinden worden bepaalde mensen uitgesloten op grond van hun politieke overtuigingen. Meningen en discussies worden gecensureerd en diegenen die niet aan het persoonlijke politieke ideaalbeeld van de linkse actievoerders voldoen worden simpelweg uitgesloten en monddood gemaakt. De Nederlandse Occupy beweging lijkt meer en meer te veranderen in een verlengstuk van de traditionele linkse beweging in plaats van een op zichzelf staand fenomeen. Onze ervaringen leren dat het open karakter van Occupy onder druk is komen te staan, wat nog eens bevestigd werd door enkele gewelddadige aanvaringen met de media.

De politiek correcte Stasi heeft schijnbaar de nobele taak op zich genomen om als politieagent van de Occupy beweging te functioneren. Op grond van persoonlijke vooroordelen, angst en een compleet gebrek aan inhoudelijke argumentatie worden afwijkende meningen (lees meningen die niet aan het linkse ideaalbeeld voldoen) niet langer getolereerd. Het is immers gemakkelijk om de discussie uit de weg te gaan. Zij pretenderen het alleenrecht te hebben als de ware wereldverbeteraars met het absolute monopolie op de waarheid en als moreel superieure autocraten nemen zij de nobele taak op zich om allen die zich daar niet aan schikken het zwijgen op te leggen en te criminaliseren.

Dit alles betekent een gevaarlijke wending voor de Occupy beweging. Immers als enkele sektariërs de enige toelaatbare mening dicteren, hoe kan de beweging dan claimen de volledige 99% te vertegenwoordigen? Waar Occupy is begonnen als een protest tegen het systeem wordt zij met deze ontwikkeling een instrument om het te behouden. Het is immers sektarisme en verdeeldheid waar het systeem en de machtige bedrijfsbelangen bij winnen. Vergeten de linkse critici die protesteren tegen het rechtse overheidsbeleid dat het de politieke systeempartijen van links tot rechts zijn die verantwoordelijk zijn voor de huidige stand van zaken? Dat politici van links tot rechts boter op hun hoofd hebben? Realiseren zij zich niet dat de echte revolutie wordt gestopt door de op werping van honderden politieke en ideologische obstakels? Het wereldwijde kapitalisme beseft zichzelf dondersgoed dat haar in stand houding afhangt van fractionele verdeeldheid. Een verdeeldheid onder de gewone burgers die alle pogingen om tot een politieke en militante eenheid te komen doet falen.

De links versus rechts verdeling is niets meer dan een leugen, een afleidingsmanoeuvre van de 1%. De kracht van de Occupy beweging lag hem juist in het feit dat zij in beginsel de links versus rechts verdeling consequent afwees en een brede achterban wist te verenigen in hun woede. De succesformule ligt hem dan ook in de algemene strategie die sektarisme stellig afwijst en verschillende groepen verenigd in hun afkeer tegen het systeem en tegen het kapitalisme. Het succes hangt af van het vermogen van individuen om de discussie met elkaar aan te gaan op een respectvolle manier en gezamenlijk tot een consensus te komen. Het probleem ligt hem bij de bekrompen dogmatische individuen die zichzelf wensen te rechtvaardigen en er hun eigen egoïstische agenda op na houden. Het systeem weet de theoretische tegenstellingen die zij uitdragen uit te buitten en te voeden. De politiek correcte Stasi werkt dus bewust of onbewust mee aan de ondergang van de Occupy beweging. 

Ondanks enkele slechte ervaringen met de politiek correcte Stasi hebben wij nog steeds vertrouwen in Occupy als een op zichzelf staand fenomeen. Er zijn gelukkig nog echte Occupy’ers die de discussie met eenieder durven aan te gaan ongeacht hun mening en die sektarisme stellig af wijzen. Die zich uit durven te spreken over de hypocrisie en het egoïsme van enkele van hun medeprotestanten. Het feit dat wij bij de meeste Occupy kampen die wij bezocht hebben terecht konden voor een goede discussie met inhoudelijke kritiek over en weer is voor ons een teken dat deze beweging nog steeds grote potentie heeft. Dat er nog steeds oprechte Occupy’ers zijn die voor het algemeen belang van de 99% strijden in plaats van voor een eigen agenda en eigen belang. Hopelijk weet de Occupy beweging trouw te blijven aan haar open karakter, democratische principes en weet het mensen te verenigen in plaats van tegen elkaar op te zetten. Occupy zegt de 99% te vertegenwoordigen, daarbinnen is geen plaats voor sektarisme en de “wij versus zij” mentaliteit.

Marten van Loon

Economische Alternatieven voor Nederland

Sinds eind 2007 is de wereldwijde economie in recessie geraakt. In 2009 leidde dit met de ineenstorting van de Griekse economie tot de Eurocrisis. Ook Nederland ontkomt niet aan deze recessie wat heeft geleid tot forse bezuinigingen en een complete afbraak van onze sociale voorzieningen. De speculatie en honger naar winst van het internationale bankierswezen heeft deze crisis veroorzaakt terwijl de belastingbetaler hier ongevraagd voor op moet draaien. Onze economische systemen worden misbruikt door private banken en effectenmakelaars om zichzelf te verrijken over de rug van het gewone volk. In plaats van op te komen voor de belangen van het Nederlandse volk collaboreren onze politici liever met de machtige financiële instituties die ons land geketend hebben met schuld. Waar vroeger geld nog een middel was voor mensen om van goederen te wisselen is het inmiddels een koopwaar op zichzelf geworden. Geldgraaiende speculanten hebben ons volk uitgeknepen en met de inkomens van miljoenen hardwerkende mensen gegokt om er zelf beter van te worden. Als we een ding kunnen leren van de hedendaagse economische crisis is het dat onze economische en monetaire systemen door en door verrot zijn!

Maar wat zijn onze economische alternatieven? Hoe kunnen wij ons bevrijden van de oneindige macht van de internationale financiële instituties? Het antwoord is economische autarkie! Hoewel het financiële systeem hard op weg is om onder haar eigen gewicht in te storten, kunnen we onszelf beschermen en dit proces bespoedigen door regionaal te opereren buiten de bestaande economische infrastructuur. Door een regionale gemeenschapszin te creeren kan men een uitwisseldienst opzetten waarmee de banken en belastingdienst omzeild kunnen worden. Men kan bijvoorbeeld een regionale munteenheid uitgeven zonder enige vorm van rente of speculatie. Met het LETS (Lokaal Economisch Transactie Systeem) systeem is dit wereldwijd al in de praktijk toegepast. Wellicht een van de bekendste voorbeelden hiervan is de Londonse alternatieve munt genaamd de "Brixton Pound". Maar ook in Nederlandse steden zoals Den Haag, Nijmegen en Eindhoven wordt dit succesvol systeem toegepast. Door de overheidsbureaucratie en de financiële instituties te omzeilen is het dus weldegelijk mogelijk om op regionaal niveau economische vrijheid en onafhankelijkheid te verkrijgen.

Ook op landelijk niveau bieden economische alternatieven uitkomst. Geen land dat haar recht heeft afgestaan om haar eigen geld uit te geven - zoals Nederland - is in staat om doeltreffend sociale en economische zekerheid voor haar volk te bieden. De rentefinanciën van internationale private financiële instituties hebben gehele landen en hun regeringen in hun greep door middel van de staatsschuld. De macht van deze insituties ligt in hun vermogen om geld uit het niets te creëren, dit krediet te verkopen en het met rente terug te laten betalen met fysiek werk en productie - door de belastingbetaler dus. De private banken zijn dan ook niets anders dan parasitaire tussenpersonen die de echte productieve welvaart aanvreten door rente te vragen. Monetaire hervormingen zouden de regering in staat stellen om zichzelf te bevrijden van de staatsschuld en wederom de macht over de economie terug aan het volk te geven. 

Een voorbeeld hiervan is het belastingparadijs Guernsey waar geen successierecht, dividendbelasting, vermogensbelasting, transferbelasting of BTW wordt geheven. Guernsey stond eens economisch stil en produceerde slechts 600 Pond meer dan dat het schuld had. Men besloot dat de uitgave van schuldvrije en rentevrije staatsbiljetten bepaalde publieke werken konden financieren en weer konden worden ingetrokken als de productie klaar was. Als gevolg hiervan ging Guernsey van economische stilstand en schuld naar grote economische bloei en lage belastingheffing. Het geeft tot op de dag van vandaag haar biljetten van de Staatsbank uit. Een ander voorbeeld de Verenigde Staten van Amerika waar Lincoln zijn bekende staatsbiljet de "Greenback" uitgaf. Lincoln stelde dat van zijn twee tegenstanders, het congres en de bankiers, de laatste het meest gevaarlijk was. Lincoln was een voorstander van de constitutionele visie dat “het privilege van het creëren en uitgeven van geld het belangrijkste voorrecht is van de regering”. Hij gaf voor 150.000.000 Dollar aan de bekende Lincoln “Greenbacks” uit hoewel de bankiers zijn inspanningen ondermijnden. Ook president John F. Kennedy probeerde om de banken te omzeilen. Op 4 juni 1963 omzeilde hij met “Executive Order 11110” de Federale bank en liet voor 4 miljard dollar aan “US notes” printen. Dit was presidentieel geld, rente en schuldvrij, dat werd uitgegeven om nieuwe productie te financieren en dat uit de circulatie zou worden gehaald tegen de koers van de consumptie van die productie. Het is waarschijnlijk dan ook geen toeval dat beide heren op dezelfde manier aan hun eind kwamen. 

Deze voorbeelden laten echter duidelijk zien dat economische alternatieven haalbaar zijn. Geld en krediet zijn slechts uitwisselingsmiddelen voor het gemak en geen koopwaar om mee te speculeren. Door de private banken als tussenpersoon weg te halen en rente af te schaffen kan men weldegelijk een gezond economisch systeem realiseren dat is gebaseerd op het maatschappelijke welzijn van diegenen die het produceren. Het rentefinanciële bankierssysteem is met alle middelen een parasiet. Rentefinanciën en rente heffen op lonen zijn parasitaire activiteiten die tussen productie en consumptie in staan. Helaas zijn het in onze moderne plutocratie de financiële instituties die de absolute macht hebben en zijn onze zogenaamde "volksvertegenwoordigers" gereduceerd tot de stromannen van het kapitaal. Daarom zal de verandering moeten beginnen bij onszelf en onze lokale gemeenschap. Wij zullen zelf het initiatief moeten nemen en onszelf moeten organiseren binnen een alternatieve economische infrastructuur.  

Anton