Voor de 20ste eeuw toen de term socialisme nog niet door de bolsjewisten en sociaal-democraten gekaapt was, betekende het nog iets geheel anders. Socialisme representeerde een terugkeer naar de organische gemeenschap en het eeuwenoude concept van ongedwongen menselijke relaties. Deze socialisten geloofden dat de samenleving een natuurlijk gegroeid fenomeen was, waarin de menselijke familie zichzelf regionaal groepeerde in vrije verenigingen (naties en regio's). In de 20ste eeuw maakte deze oorspronkelijke definitie van het socialisme plaats voor de economisch deterministische en wetenschappelijke visie op het utopische socialisme van Karl Marx. Dit leidde uiteindelijk tot enkele van de meest rigide en autoritaire regimes van de 20ste eeuw. Op de Westerse helft van de wereld werd het socialisme verdreven en geblokkeerd door een machtstructuur die zich uit de industriële en financiële organisatie van het 19de eeuwse kapitalisme ontwikkeld heeft. De alsmaar verder gaande centralisatie van macht en de complete vervreemding van initiatief op het punt van productie worden hierbij gemaskeerd door het versleten juridische apparaat. De staat is simpelweg terug gebracht tot de politiemacht van het economisch systeem.
Echter in de Westerse wereld waar het economische systeem alle macht heeft, zag men wel een terugkeer van het aloude socialistische concept; verschillende jeugdrevoluties die zich beroepen op een eigen levensstijl. Deze jeugdgroepen worden vaak gezien in het licht van de materiële luxe van het late kapitalisme en de exploitatie van muziek, maar representeren eveneens een instinctieve revolte tegen de ontmenselijking. Het is een reactie op een wereld waarin concentratie en depersonalisatie dominant worden en waar regionaal initiatief wordt achtergelaten in een alsmaar verder globaliserende "samenleving". De mens heeft zichzelf ontwikkeld in groepen, die binnen een specifieke omgeving specifieke interne relaties heeft ontwikkeld, die uiting krijgen in de gemeenschap. Hoe meer de globalisering toeneemt, des te meer de menselijke vervreemding toeneemt. Zowel in het Marxistische Oosten als in het kapitalistische Westen heeft het economisch systeem de overhand op de gemeenschap gekregen en in termen van levensbetekenis zijn beide werelddelen feitelijk hetzelfde geworden.
De instinctieve reactie op deze ontwikkelingen krijgt vorm in de alternatieve samenleving. De jeugd probeert terug te keren naar het gemeenschapsleven en sommigen creëren dan ook hun eigen gemeenschap. Dit is dan ook de laatste optie in een geglobaliseerde wereld om een nieuwe gemeenschap te creëren. Deze gemeenschappen moeten economisch onafhankelijk worden en dus hun eigen alternatieve economie ontwikkelen als een systematische devolutie van de dominante economie. Dit vraagt uiteraard om een strenge discipline; de acceptatie van een gehele andere levensstandaard en geheel andere waarden. Het doel van productie moet niet langer winst zijn, maar het moet levensverbetering als doel hebben. Onze enige keuze is tussen de geboorte van een nieuwe gemeenschap of de sociale dood van de nihilistische en globalistische wereldmarkt. De crisis van de beschaving is een onontkoombaar feit. De oplossing ligt in een traditie die nog ouder is dan het kapitalisme en die terug gaat tot de oerbron van de mensheid zelf; de vrije samenleving.
Een recent voorbeeld van de ontwikkeling richting een alternatieve samenleving kan men vinden in het concept van de zogeheten "Transition Towns". Dit is een netwerk van zelfvoorzienende gemeenschappen die vanaf de basis gegroeid zijn tot een wereldwijd netwerk. Deze ecologische en sociale beweging is ontstaan in de jaren '80, gebaseerd op het principe van een permacultuur; dat een duurzame en verantwoorde samenleving propageert. Het idee van de "Transition Towns" en "Transition Initiatives" zijn inmiddels wereldwijd verspreid (waaronder in Nederland), waar het lokale bedrijfsleven en de regionale economie worden ondersteund door de gemeenschap. Via een sociaal netwerk en verenigingsleven wordt het idee verspreid binnen de gemeenschap gebruik makend van voorlichting, educatie en samenwerking. Sommige Transition Towns hebben hun eigen munt ingevoerd en opereren voor zover mogelijk onafhankelijk van de globalistische economische infrastructuur.
Dit soort bewegingen en praktijkvoorbeelden bieden een ideaal concept voor hen die een identitaire visie nastreven en terug willen keren naar de organische volksgemeenschap. Een terugkeer naar een "primitievere" vorm van productie en sociale relaties is de enige reële oplossing voor diegene die zich tegen de alsmaar voortschrijdende globalisering willen verzetten. Het moderne en simplistische geloof dat alle mensen simpelweg als broeders in vrede moeten samenleven - wat men ook binnen bepaalde van deze bewegingen terug vindt - is niet genoeg. Als een gemeenschap voor eenieder open staat die zich als lid wil voordoen, dan loopt dit zeker op een ramp uit. De gemeenschap is een familie die diep geworteld is in gedeelde traditie, normen, waarden en cultuur; men kan de gemeenschap niet los zien van haar fundamentele consensus; identiteit. Dat is dan ook de boodschap die wij als identitairen in dit soort bewegingen moeten introduceren.
Wij moeten een positie innemen tegen de menselijke zelfvervreemding en binnen de gemeenschap die samenhangt door identiteit een ware socialistische ethiek ontwikkelen. Marx dacht dat het industriële proces zou leiden tot een klassenbewustzijn, waarmee hij het Marxisme bedoelde. Deze bewering is echter door de geschiedenis achterhaald. Als de ineenstorting van de Westerse beschaving ons een ding heeft geleerd, is het dat de bijna instinctieve reactie hierop het echte socialisme belichaamd. Socialisme is de terugkeer naar de natuurlijke gemeenschap die diep is geworteld in de familie, het volk evenals een gemeenschappelijke identiteit en ethiek.
Anton
