Sinds de economische crisis van 2008 zijn er woelige en onzekere tijden aangebroken. Het is inmiddels 2011 en revolutie lijkt in de lucht te hangen, de mensen pikken het niet meer. In het Midden-Oosten brak de Arabische lente uit en in Spanje kwamen de Indignados in opstand met hun 15 mei beweging. Dit vond navolging met het ontstaan van de inmiddels bekende Occupy beweging die in Wallstreet wortelde maar al snel wereldwijde navolging kreeg.
We kunnen met recht stellen dat de Occupy beweging zich onderscheidt van de meer traditionele politieke bewegingen. Vernieuwend is dat deze beweging claimt te bestaan uit gewone mensen, de symbolische “99 %”, met verschillende politieke meningen van links tot rechts, religieus en atheïstisch, progressief en conservatief; allen verenigen zich omdat zij zich zorgen maken om de politieke, sociale en economische toestand waar wij ons allen in bevinden. Het is een beweging die zich in de democratische traditie van openbare volksbijeenkomsten plaatst en doormiddel van protesten en bezettingen haar ongenoegen over het systeem (de 1%) uit.
Er kwamen echter al snel praktische problemen met betrekking tot de Occupy strategie aan het licht. Sommige Occupy kampen trokken grote aantallen lokale daklozen en drugsverslaafden aan. De onmacht (en onwil) van sommige van de initiatiefnemers om deze mensen te weren leidt met enige regelmaat tot wangedrag, agressie en geweld. Dat dit een grote aanslag is op de beeldvorming en publieke opinie rondom de Occupy protesten mag duidelijk zijn. Als gevolg hiervan komen de Occupy kampen onder druk te staan om ontruimt te worden door pressie vanuit de politiek, gemeente, politie en lokale ondernemers die overlast zouden ondervinden.
Zoals iedere beweging zonder duidelijk geformuleerde politieke doelstelling en een brede achterban wordt deze een gewild doelwit voor allerhande sektarische groepen die proberen hun eigen agenda aan Occupy op te leggen. Vakbonden, politieke partijen en maatschappelijke organisaties proberen allen hun graantje mee te pikken van de Occupy beweging. Dit heeft ertoe geleid dat de Occupy beweging een steeds meer uitgesproken links karakter lijkt te krijgen. Uiteraard draagt ook het feit dat vooral diegenen die de organisatiegraad en tijd hebben om de Occupy kampen op te zetten uit het linkse actiewezen afkomstig zijn hieraan bij. Desalniettemin moeten we hun inzet en volhardendheid bewonderen.
Inmiddels zaaien sektarische groepen politieke verdeeldheid binnen het Occupy kamp. Zoals we zelf nog recent in de praktijk en op sociale media hebben kunnen ondervinden worden bepaalde mensen uitgesloten op grond van hun politieke overtuigingen. Meningen en discussies worden gecensureerd en diegenen die niet aan het persoonlijke politieke ideaalbeeld van de linkse actievoerders voldoen worden simpelweg uitgesloten en monddood gemaakt. De Nederlandse Occupy beweging lijkt meer en meer te veranderen in een verlengstuk van de traditionele linkse beweging in plaats van een op zichzelf staand fenomeen. Onze ervaringen leren dat het open karakter van Occupy onder druk is komen te staan, wat nog eens bevestigd werd door enkele gewelddadige aanvaringen met de media.
De politiek correcte Stasi heeft schijnbaar de nobele taak op zich genomen om als politieagent van de Occupy beweging te functioneren. Op grond van persoonlijke vooroordelen, angst en een compleet gebrek aan inhoudelijke argumentatie worden afwijkende meningen (lees meningen die niet aan het linkse ideaalbeeld voldoen) niet langer getolereerd. Het is immers gemakkelijk om de discussie uit de weg te gaan. Zij pretenderen het alleenrecht te hebben als de ware wereldverbeteraars met het absolute monopolie op de waarheid en als moreel superieure autocraten nemen zij de nobele taak op zich om allen die zich daar niet aan schikken het zwijgen op te leggen en te criminaliseren.
Dit alles betekent een gevaarlijke wending voor de Occupy beweging. Immers als enkele sektariërs de enige toelaatbare mening dicteren, hoe kan de beweging dan claimen de volledige 99% te vertegenwoordigen? Waar Occupy is begonnen als een protest tegen het systeem wordt zij met deze ontwikkeling een instrument om het te behouden. Het is immers sektarisme en verdeeldheid waar het systeem en de machtige bedrijfsbelangen bij winnen. Vergeten de linkse critici die protesteren tegen het rechtse overheidsbeleid dat het de politieke systeempartijen van links tot rechts zijn die verantwoordelijk zijn voor de huidige stand van zaken? Dat politici van links tot rechts boter op hun hoofd hebben? Realiseren zij zich niet dat de echte revolutie wordt gestopt door de op werping van honderden politieke en ideologische obstakels? Het wereldwijde kapitalisme beseft zichzelf dondersgoed dat haar in stand houding afhangt van fractionele verdeeldheid. Een verdeeldheid onder de gewone burgers die alle pogingen om tot een politieke en militante eenheid te komen doet falen.
De links versus rechts verdeling is niets meer dan een leugen, een afleidingsmanoeuvre van de 1%. De kracht van de Occupy beweging lag hem juist in het feit dat zij in beginsel de links versus rechts verdeling consequent afwees en een brede achterban wist te verenigen in hun woede. De succesformule ligt hem dan ook in de algemene strategie die sektarisme stellig afwijst en verschillende groepen verenigd in hun afkeer tegen het systeem en tegen het kapitalisme. Het succes hangt af van het vermogen van individuen om de discussie met elkaar aan te gaan op een respectvolle manier en gezamenlijk tot een consensus te komen. Het probleem ligt hem bij de bekrompen dogmatische individuen die zichzelf wensen te rechtvaardigen en er hun eigen egoïstische agenda op na houden. Het systeem weet de theoretische tegenstellingen die zij uitdragen uit te buitten en te voeden. De politiek correcte Stasi werkt dus bewust of onbewust mee aan de ondergang van de Occupy beweging.
Ondanks enkele slechte ervaringen met de politiek correcte Stasi hebben wij nog steeds vertrouwen in Occupy als een op zichzelf staand fenomeen. Er zijn gelukkig nog echte Occupy’ers die de discussie met eenieder durven aan te gaan ongeacht hun mening en die sektarisme stellig af wijzen. Die zich uit durven te spreken over de hypocrisie en het egoïsme van enkele van hun medeprotestanten. Het feit dat wij bij de meeste Occupy kampen die wij bezocht hebben terecht konden voor een goede discussie met inhoudelijke kritiek over en weer is voor ons een teken dat deze beweging nog steeds grote potentie heeft. Dat er nog steeds oprechte Occupy’ers zijn die voor het algemeen belang van de 99% strijden in plaats van voor een eigen agenda en eigen belang. Hopelijk weet de Occupy beweging trouw te blijven aan haar open karakter, democratische principes en weet het mensen te verenigen in plaats van tegen elkaar op te zetten. Occupy zegt de 99% te vertegenwoordigen, daarbinnen is geen plaats voor sektarisme en de “wij versus zij” mentaliteit.
Marten van Loon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten